وجودِ مبارک امام صادق علیه السلام با تربیتِ چهارهزار شاگرد، اشخاصی را برای تَمْشیَتِ امور و نفوذ در دستگاه‌هایِ دولتی ساخته بودند، این هم از آن درس‌هایِ زنده‌ی امام صادق علیه السلام است که می‌تواند همیشه کاربرد داشته باشد. نجاشی یکی از شاگردانِ امام صادق علیه السلام است، او استاندارِ اهواز شد، به امام جعفر صادق علیه السلام نامه نوشت که یابن رسول الله من به این سِمَت منصوب شدم، اما نگرانِ خودم هستم، از شما درخواست می‌کنم برای من یک دستورالعملِ مدیریتی ارائه بفرمایید که من استان را سالم اداره کنم و گرفتارِ بلایِ ریاست نشوم. وجودِ مبارک امام صادق علیه السلام در پاسخِ نامه نوشتند: این سِمَتی که نصیبِ شما شده است، هم مرا خوشحال کرد و هم نگران! خوشحالیِ من از این جهت است: در این شرایط که حکومت به شیعیانِ ما سختگیری می‌کند، دری به روی آن‌ها باز شده است…

درخواست و توقعِ من از مسئولینِ محترم این است که این سفارشِ امام صادق علیه السلام را همیشه محترم بدانند، در را به روی مردم باز کنند، مردم را پشتِ درهایِ بسته نگذارند، این مسئولین سرِ سفره‌ی شهدا به مسئولیت رسیده‌اند، انسان‌هایی هستند که اصلاً امید ندارند که اگر به جایی مراجعه کنند، دری به روی آن‌ها باز باشد، امام صادق علیه السلام خوشحال می‌شوند که مسئولی مردمی باشد، در دسترس مردم باشد، گرفتارها بتوانند دادشان را به او برسانند.

امام صادق علیه السلام فرمودند: خوشحالیِ من از این جهت است که کسی در یک جایگاهی قرار گرفته است که می‌تواند گره‌ی شیعیان‌مان را باز کند، وقتی آن‌ها مراجعه می‌کنند، با درِ بسته مواجه نشوند. اما نگرانیِ من از این جهت است که کسی گرفتار باشد، به تو مراجعه کند، و دستِ او به تو نرسد. آن وقت کسی که می‌تواند مشکلِ مردم را حل کند، و او در دسترس نباشد و آن‌ها را پشتِ درهای بسته بگذارد، روز قیامت بویِ بهشت را استشمام نمی‌کند. یعنی مسئولی که مردمی نیست، ویژه‌خوار است، رانت‌خوار است، بینِ او و بهشت آنقدر فاصله می‌شود، که بویِ بهشت را استشمام نمی‌کند، هر اندازه که انسان از بهشت فاصله داشته باشد، به همان مقدار به جهنّم نزدیک می‌شود.